Eindelijk mochten de gevleugelde mannen weer eens aantreden in de eigen Lunet. Joshua Smith maakte zijn debuut, maar kon dat helaas niet opluisteren met een overwinning. Ook Daan Gooijer – zoon van clubicoon Henk Gooijer – speelde weer eens mee.

Volewijckers begint furieus

Volewijckers was op oorlogssterkte naar de Lunet gekomen en begon furieus. De ploeg uit Amsterdam was net wat feller en gemotiveerder, en had bovendien simpelweg wat meer individuele kwaliteit aan de bal. Emile keepte opnieuw uitstekend, maar kon niet voorkomen dat Volewijckers twee keer wist te scoren, waardoor Adelaars met een 0-2 achterstand ging rusten.

Onveranderd spelbeeld na de rust

Na de pauze veranderde het spelbeeld weinig. Volewijckers had de bal, Adelaars prikte af en toe gevaarlijk tegen, maar toen de thuisploeg een grote kans kreeg, viel het doelpunt juist aan de andere kant: 0-3. Danny deed nog iets terug en tekende voor de 1-3, waarna David in de slotfase als joker werd ingebracht. Dat zorgde nog voor enkele kansjes, maar niet meer voor doelpunten.

Twee weken rust voor het vlaggenschip

Volgende week komt het vlaggenschip niet in actie. Over twee weken wacht Volendam, dat na een zwakke seizoensstart inmiddels ook op stoom lijkt te komen. Onze ervaren mannen kunnen de spieren dus even twee weken laten herstellen!

De inspanningen van Lorenzo van Slimming (Football Direct Shots) en Oscar van der Horst om de KNVB te bewegen een zaalvoetbalcompetitie op te zetten voor jongens en meisjes van tien tot vijftien jaar, hebben hun eerste concrete resultaat opgeleverd. ZVV Adelaars, de oudste zaalvoetbalvereniging van het Gooi, zag zijn jeugdafdeling in korte tijd groeien met ruim veertig nieuwe leden.

Op zondag 2 november werd in sporthal De Lunet in Naarden de eerste officiële competitieronde afgewerkt. De opkomst was groot en het aanwezige publiek kreeg een reeks aantrekkelijke wedstrijden voorgeschoteld. De ochtend werd geleid door scheidsrechter Kenneth Debipersad, die de wedstrijden in goede banen leidde.

Onder 12 2 houdt knap stand tegen onder 13 1

De openingswedstrijd ging tussen Adelaars onder 12 2 en Adelaars onder 13 1. Hoewel het leeftijdsverschil op papier in het voordeel leek van onder 13 1, eindigde de wedstrijd verrassend in een 2-2 gelijkspel. Belangrijke rol daarin was weggelegd voor Daley van Loveren, de doelman van onder 12 2. Hij wist met meerdere reddingen te voorkomen dat zijn ploeg ten onder ging tegen de oudere tegenstanders.

Onder 12 1 verslaat onder 14 1 na spannend duel

De tweede wedstrijd van de ochtend werd gespeeld tussen Adelaars onder 12 1 en Adelaars onder 14 1. Beide ploegen lieten zien uitstekend zaalvoetbal te beheersen. De wedstrijd eindigde in 3-2 in het voordeel van de jongere ploeg.

De doelpunten voor onder 12 1 werden gemaakt door Sam Ledeboer (2) en Jort Jaartsveld. Voor onder 14 1 scoorden Noan van Hunnik en Jayden Ameerali.

Grote uitslag in duel tussen onder 11 1 en onder 13 1 meisjes

De derde en laatste wedstrijd van de dag werd gespeeld tussen Adelaars onder 11 1 en het meisjesteam van Adelaars onder 13 1. De uitslag viel uit in het voordeel van de jongens, die met 15-2 wonnen. Daarbij moet worden vermeld dat onder 11 1 versterking kreeg van de doelman van Adelaars onder 14 1.

Volgende speelronde op 9 november

De jeugdcompetitie van ZVV Adelaars telt in totaal tien speelrondes. De volgende competitieronde vindt plaats op zondag 9 november, wederom in sporthal De Lunet in Naarden. De wedstrijden beginnen om 8.45 uur. Alle zes teams spelen een volledige competitie.

Blessures, verwachting en een lift omhoog

Er zijn seizoenen waarin alles vanzelf lijkt te gaan, en er zijn seizoenen waarin de ene blessure de andere opvolgt als een onverschillig jaargetijde. Voor de Adelaars-veteranen was het begin van dit seizoen duidelijk van het tweede soort. De teampagina laat derhalve nog steeds geen teamfoto zien.

Vijf wedstrijden, nul punten. Het stond er even droog als het voelde. En toch, ergens tussen de warming-up en de pleisterkast, was er dat hardnekkige gevoel dat het niet het hele verhaal vertelde. Want in futsal — zeker op vrijdagavond — is verlies vaak slechts een ander woord voor gemiste nuance.

De uitwedstrijd tegen Zwaluwen 1, de nummer elf, bood een nieuwe kans. En er was goed nieuws: Jim Tehupuring had zich beschikbaar gesteld. Een man die overdag geld laat werken, en ’s avonds zichzelf. Naar verluidt had hij zelfs de wijn tijdens zijn lunchafspraak in Antwerpen laten staan. Een vorm van zelfbeheersing die zeldzaam is in zowel het bankwezen als de derde klasse futsal.

Sporthal Nieuw Welgelegen was het decor. Een gebouw dat niet weet of het een museum, ziekenhuis, buurthuis of toch gewoon sporthal wil zijn, en daarom maar alles tegelijk is. Via de lift naar de derde verdieping — een rit die lang genoeg duurt om je te beseffen dat je liever de lift dan trap neemt — bereikte Adelaars het veld.

Een doelpunt dat niemand zag aankomen

De wedstrijd begon terwijl de laatste restanten van een zaalhockeytraining nog door het veld dwaalden. Plastic boarding, zweet, en het soort gecoördineerde chaos dat eigen is aan gemengde amateursport op vrijdagavond.

Adelaars had het gevoel dat er iets te halen viel, al wist niemand precies waarom. Tijd is in Nieuw Welgelegen een vaag begrip, maar na een minuut of tien — of iets dat daarop leek — kreeg de verslaggever de bal van René Peters. Een geplaatst schot, niet hard, wel precies. De bal vloog richting korte hoek en vond zijn plaats in de winkelhaak: 0-1.

Niet lang daarna volgde de gelijkmaker. Een schot van Zwaluwen, via een carambolage, verdween door de benen van Hans, de keeper uit Naarden die beter kan dan het lot hem gunt. 1-1.

Halve sterkte, volle intentie

Halverwege de eerste helft arriveerde Jim, iets te laat om op te warmen maar precies op tijd om van betekenis te zijn. Vanaf dat moment had Adelaars voor het eerst in weken een wissel die niet tegelijk verzorger hoefde te zijn. De rust kwam met een gelijkspel op het handmatig bediende scorebord. Een bord dat, net als de ploeg, meer vertrouwen uitstraalde dan de cijfers rechtvaardigden.

Na de pauze begon Adelaars met energie die je bij veteranen zelden nog in spieren ziet, maar wel in intentie. De verslaggever kreeg opnieuw de bal rechts in het doelgebied, zette zijn tegenstander als eerbetoon aan Piet Keizer op het verkeerde been en gleed de bal langs de uitkomende keeper: 1-2. Voor een moment leek de zwaartekracht opgeheven.

De terugkeer van het onvermijdelijke

Maar zoals dat gaat, drong het onvermijdelijke zich direct op. De lucht in de hal werd dikker, de passen trager. Misschien was het de nawerking van de Italiaanse trip van aanvoerder Bob en Erwin in Genua. Misschien gewoon ouderdom, of het feit dat het leven buiten het veld energie zuigt die je hier niet meer hebt.

Adelaars zakte terug, niet uit angst maar uit realiteit. En ergens halverwege de tweede helft viel de 2-2, een doelpunt dat zich al minutenlang had aangekondigd in de houding van vermoeide ruggen.

Pogingen, gemiste passes en een vreemd soort rust

In de slotfase probeerde Adelaars het nog. Er waren momenten van dreiging, schoten zonder richting, passes zonder adres. Zwaluwen drong aan, maar even futloos. Beide ploegen leken tevreden met het compromis dat gelijkspel heet.

Toen het eindsignaal klonk, was er geen vreugde, maar ook geen teleurstelling. Alleen dat stille gevoel dat je ergens geweest bent waar het er even toe deed.

Reflectie na afloop

Na afloop ging het niet over statistieken, maar over kleine dingen. Over hoe lang de lift duurde, over de geur van het linoleum, over hoe de verslaggever — na decennia — weer eens twee keer scoorde. De laatste keer was eind jaren tachtig, in de jeugd van FC Naarden ’79.

De 2-2 betekende het eerste punt van het seizoen. Een minieme beloning, maar binnen dit universum van blessurebanden en halflege bidons voelde het groter dan dat.

Vooruitkijken met milde ironie

Volgende week wacht Hertha 35+1, thuis om 20:10. Voor die wedstrijd zoekt Adelaars nog versterking: mannen boven de 35 die niet bang zijn voor tempo, blessures of relativering.

Aanvoerders Bob van den Berg en Hans Otten ontvangen graag berichten via de teambegeleidersgroep, of email.

In Naarden verloor Adelaars 1 woensdagavond met 3–4 van UVV, de koploper van de Hoofdklasse B. Het was een wedstrijd die niet voelde als een nederlaag, maar wel zo eindigde.

Een sterke eerste helft

De Utrechters stonden bovenaan, en dat was te zien. Ze voetbalden rustig, alsof het allemaal vanzelf ging. Toch hield Adelaars knap stand. Emile van Delft keepte goed, de verdediging stond strak, en in de omschakeling was het gevaarlijk. Sem Portenge had het op zijn heupen, en na een van zijn acties schoof Danny Benning de 1–0 binnen. Een mooi doelpunt, en niet onverdiend.

Tot de rust bleef het spel in evenwicht. Er werd hard gewerkt, er was overleg, soms zelfs flair. De Lunet rook aan een stunt.

UVV blijft UVV

Na de rust veranderde alles langzaam. UVV werd beter, scherper. De 1–1 viel snel, en daarna ook de 1–2. Adelaars wankelde even, maar bleef overeind. Toen UVV gas terugnam, kwam er ruimte. Sem maakte opnieuw het verschil en zorgde met een knappe actie voor 2–2.

Vijf minuten voor tijd kreeg Adelaars een klein voordeel. David stond op de juiste plek en tikte de 3–2 binnen. De overwinning leek binnen, maar het liep anders.
Een ongelukkig moment in de verdediging bracht de 3–3, en vlak daarna viel de 3–4. De keeper van UVV bleek meer te kunnen dan alleen ballen tegenhouden.

Daarna was het klaar. De hal liep langzaam leeg. Niemand had het gevoel dat Adelaars iets verkeerd had gedaan. Alleen dat UVV iets beter was — en dat is soms genoeg.

Volgende halte: Zeeburgia

Vrijdag 31 oktober wacht Zeeburgia in de Sporthallen Zuid in Amsterdam.
Een ploeg met drie nederlagen en één zege, maar in eigen hal altijd gevaarlijk.