Blessures, verwachting en een lift omhoog

Er zijn seizoenen waarin alles vanzelf lijkt te gaan, en er zijn seizoenen waarin de ene blessure de andere opvolgt als een onverschillig jaargetijde. Voor de Adelaars-veteranen was het begin van dit seizoen duidelijk van het tweede soort. De teampagina laat derhalve nog steeds geen teamfoto zien.

Vijf wedstrijden, nul punten. Het stond er even droog als het voelde. En toch, ergens tussen de warming-up en de pleisterkast, was er dat hardnekkige gevoel dat het niet het hele verhaal vertelde. Want in futsal — zeker op vrijdagavond — is verlies vaak slechts een ander woord voor gemiste nuance.

De uitwedstrijd tegen Zwaluwen 1, de nummer elf, bood een nieuwe kans. En er was goed nieuws: Jim Tehupuring had zich beschikbaar gesteld. Een man die overdag geld laat werken, en ’s avonds zichzelf. Naar verluidt had hij zelfs de wijn tijdens zijn lunchafspraak in Antwerpen laten staan. Een vorm van zelfbeheersing die zeldzaam is in zowel het bankwezen als de derde klasse futsal.

Sporthal Nieuw Welgelegen was het decor. Een gebouw dat niet weet of het een museum, ziekenhuis, buurthuis of toch gewoon sporthal wil zijn, en daarom maar alles tegelijk is. Via de lift naar de derde verdieping — een rit die lang genoeg duurt om je te beseffen dat je liever de lift dan trap neemt — bereikte Adelaars het veld.

Een doelpunt dat niemand zag aankomen

De wedstrijd begon terwijl de laatste restanten van een zaalhockeytraining nog door het veld dwaalden. Plastic boarding, zweet, en het soort gecoördineerde chaos dat eigen is aan gemengde amateursport op vrijdagavond.

Adelaars had het gevoel dat er iets te halen viel, al wist niemand precies waarom. Tijd is in Nieuw Welgelegen een vaag begrip, maar na een minuut of tien — of iets dat daarop leek — kreeg de verslaggever de bal van René Peters. Een geplaatst schot, niet hard, wel precies. De bal vloog richting korte hoek en vond zijn plaats in de winkelhaak: 0-1.

Niet lang daarna volgde de gelijkmaker. Een schot van Zwaluwen, via een carambolage, verdween door de benen van Hans, de keeper uit Naarden die beter kan dan het lot hem gunt. 1-1.

Halve sterkte, volle intentie

Halverwege de eerste helft arriveerde Jim, iets te laat om op te warmen maar precies op tijd om van betekenis te zijn. Vanaf dat moment had Adelaars voor het eerst in weken een wissel die niet tegelijk verzorger hoefde te zijn. De rust kwam met een gelijkspel op het handmatig bediende scorebord. Een bord dat, net als de ploeg, meer vertrouwen uitstraalde dan de cijfers rechtvaardigden.

Na de pauze begon Adelaars met energie die je bij veteranen zelden nog in spieren ziet, maar wel in intentie. De verslaggever kreeg opnieuw de bal rechts in het doelgebied, zette zijn tegenstander als eerbetoon aan Piet Keizer op het verkeerde been en gleed de bal langs de uitkomende keeper: 1-2. Voor een moment leek de zwaartekracht opgeheven.

De terugkeer van het onvermijdelijke

Maar zoals dat gaat, drong het onvermijdelijke zich direct op. De lucht in de hal werd dikker, de passen trager. Misschien was het de nawerking van de Italiaanse trip van aanvoerder Bob en Erwin in Genua. Misschien gewoon ouderdom, of het feit dat het leven buiten het veld energie zuigt die je hier niet meer hebt.

Adelaars zakte terug, niet uit angst maar uit realiteit. En ergens halverwege de tweede helft viel de 2-2, een doelpunt dat zich al minutenlang had aangekondigd in de houding van vermoeide ruggen.

Pogingen, gemiste passes en een vreemd soort rust

In de slotfase probeerde Adelaars het nog. Er waren momenten van dreiging, schoten zonder richting, passes zonder adres. Zwaluwen drong aan, maar even futloos. Beide ploegen leken tevreden met het compromis dat gelijkspel heet.

Toen het eindsignaal klonk, was er geen vreugde, maar ook geen teleurstelling. Alleen dat stille gevoel dat je ergens geweest bent waar het er even toe deed.

Reflectie na afloop

Na afloop ging het niet over statistieken, maar over kleine dingen. Over hoe lang de lift duurde, over de geur van het linoleum, over hoe de verslaggever — na decennia — weer eens twee keer scoorde. De laatste keer was eind jaren tachtig, in de jeugd van FC Naarden ’79.

De 2-2 betekende het eerste punt van het seizoen. Een minieme beloning, maar binnen dit universum van blessurebanden en halflege bidons voelde het groter dan dat.

Vooruitkijken met milde ironie

Volgende week wacht Hertha 35+1, thuis om 20:10. Voor die wedstrijd zoekt Adelaars nog versterking: mannen boven de 35 die niet bang zijn voor tempo, blessures of relativering.

Aanvoerders Bob van den Berg en Hans Otten ontvangen graag berichten via de teambegeleidersgroep, of email.