Een uur voor aanvang van de wedstrijd, ergens op de ring rond Amsterdam:

“Mannen, ik zit in nogal een file rondom A’dam: ik weet niet of ik het ga redden en zo ja hoe laat…”

De afzender? Rutger Arendshorst. De bestemming? Hercules veld 1 in Utrecht. De missie? Overleven. Want Adelaars 35+1 stond op de rand van de afgrond in de eerste klasse 6. En alsof het zo moest zijn, begon de avond chaotisch.

Geen warming-up. Geen ademruimte. Wel een tegenstander die er wél klaar voor was. Binnen een paar minuten stond het 3-0 voor Hercules. En niemand bij Adelaars die er iets tegenin kon brengen. Terecht, helaas.

Vodegel en de vlam die ontstak

Maar zoals vaker in het leven, en altijd in de zaal, veranderde alles toen Roy Vodegel het zat was. Zijn schoudertjes rechtten zich, zijn sokken zaten goed, en met een portie doorzettingsvermogen waar menig marathonloper nog iets van kan leren, maakte hij de 3-1.

Adelaars rook dat er iets te halen viel. Er kwam druk op de bal, er kwamen duels, er kwamen vuile meters. De futsallucht was broeierig, maar Adelaars bleek verrassend goed bestand tegen de muffe hal. Misschien omdat ze het al gewend zijn van De Lunet. Of gewoon omdat ze wilden winnen.

Rutger klimt uit de file en in de wedstrijd

De man die nog maar een uur eerder in zijn auto vloekte bij de Coentunnel, groeide uit tot het middelpunt van de tweede helft. Rutger Arendshorst – heeft ooit een Adelaar een meer passende naam gehad? – strooide met listige acties, trok ruimtes open, en bracht de 3-2 op het bord.

Niet veel later deed René Peters wat René Peters doet: op het juiste moment opduiken en de gelijkmaker erin rammen. 3-3. Jim Tehupuring, met zijn karakteristieke bezieling, zette het volume omhoog. En waar Jim roept, daar volgt de roedel.

De punter van de verlossing

En toen… De bal, een beetje verloren, belandde op de driedriepuntslijn bij Rutger. Hij keek, hij dacht, en besloot te kruipen. Letterlijk. Richting het doel van Hercules. Alsof hij een NBA-speler was met een fabelachtig balgevoel en een belachelijk goed overzicht. Een stiftje? Nee. Een punter. In de verre hoek. 3-4. Voor het eerst op voorsprong.

Maar Hercules gaf zich niet gewonnen. De thuisploeg drong aan, met alle spiervezels die ze nog over hadden. Ze kwamen terug tot 4-4, maar Adelaars weigerde de controle te verliezen. En vier minuten voor tijd viel het kwartje definitief onze kant op. Een moment van rust, een pass, een afmaker. 4-5. Niemand weet precies hoe of wie. Maar het stond op het bord.

“Vrouw en kinderen eerst”

In de slotminuten was het overleven. Letterlijk. Jim Tehupuring, die met zijn tomeloze energie elk risico in de kiem weet te smoren, vatte het als volgt samen:

“Het was op dat moment vrouw en kinderen eerst.”

Een legendarische quote, uit de mond van een legendarisch figuur. En Adelaars hield stand. Met man en macht. Met liefde voor de club. Met zweet. Soms met scheldwoorden (zachtjes gefluisterd). En met een eindstand die geschiedenis schreef.

Vier wedstrijden ongeslagen: Veteranen in vorm?

Deze 4-5 overwinning is niet zomaar een opleving. Het is de kroon op een reeks van vier ongeslagen wedstrijden die begon op 14 maart tegen Hees (1-1), gevolgd door een overwinning bij Zwaluwen Utrecht ’11 35+1 (2-4), en een 4-4 gelijkspel tegen titelkandidaat De Kroon op 26 maart.

De vormcurve stijgt. Niet met zevenmijlslaarzen, maar gestaag. En met die lijn omhoog heeft Adelaars zich definitief veilig gespeeld. Volgend seizoen? Gewoon weer in de eerste klasse.

Statistieken